สัจธรรมของชีวิต… “การให้” กับ “การรับ” ไม่เคยเท่ากัน ถ้าเราให้เพื่อหวังผลตอบแทน ก็อย่าคิดว่าจะได้รับกลับมาเท่าเดิม

    การให้เพื่อหวังผล ไม่ใช่การให้ที่แท้จริง เพราะ… เมื่อเราคาดหวังว่าจะต้องได้คืนมาตั้งแต่เริ่มให้

มันจึงเกิดทุกข์ ทุกข์ตั้งแต่ยังไม่ได้ให้ ทุกข์ตั้งแต่เริ่มคิด

เมื่อเริ่มคาดหวัง ใจเราก็เริ่มจะเป็นทุกข์ เพราะเราไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า

คนที่รับไปแล้วเขาจะคิดว่าเป็น บุญคุณ หรือ เนรคุณ ก็ไม่อาจรู้ได้

ดังนั้นจงโฟกัสที่ “การให้” มากกว่า “การรับ” แบบนี้จึงจะเป็นผู้ให้ที่ฉลาด

เชื่อเถอะว่าสิ่งที่เราให้ไม่เคยเสียเปล่า สักวันการให้…

จะกลับมาเจือจุนชีวิตของเรา ไม่ช้าก็เร็ว ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

จงให้ความจริงใจกับทุกคน แต่.. อย่าคาดหวัง ความจริงใจจากทุกคน

เมื่อเราคิดดีกับคนอื่น เราก็ได้ความสุขใจกลับมา

เมื่อเราเสนอที่จะช่วยเหลือ เราก็ได้รับความสุขจากความห่วงใยนั้น

เมื่อเราเตือนเพื่อนด้วยความห่วงใย เราก็ได้สัมผัสความรักของเราที่มีต่อเพื่อน

ในทางกลับกัน…เมื่อเราคิดร้ายกับใคร เราก็ได้ความทุกข์ใจกลับมา

จงอย่าไปกังวลว่า เราทำอะไรให้ใครแล้วเขาจะรับมันยังไง

ให้กังวลดีกว่าว่า เราทำอะไรไปแล้ว เรารู้สึกสบายใจแค่ไหน

“คน” เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีทั้ง ด้านบวก และ ด้านลบ ดังนั้น…

อย่าตั้งใจกับคน 1 คนมากเกินไป เพราะไม่มีใครสามารถฝากความคาดหวังเอาไว้ได้ตลอดไป

อย่าคาดหวังกับ คน 1 คนมากเกินไป เพราะไม่มีใครสามารถเป็นทุกอย่าง หรือ มีเวลาให้ตลอด

อย่าให้เวลากับคน 1 คนมากเกินไป เพราะไม่ว่าใครก็อยากมีช่วงเวลาของความเป็นส่วนตัว

อย่าเปลี่ยนแปลงคน 1 คนมากเกินไป เพราะนั่นจะทำให้เค้าไม่หลงเหลือความเป็นตัวของตัวเอง

อย่าควบคุมคน 1 คนมากเกินไป เพราะไม่นานเขาจะหาวิธีจากไปจากกฎที่ถูกกำหนด

อย่าบีบบังคับคน 1 คนมากไป เพราะถ้าคนๆ นั้น หลุดจากภาวะบีบบังคับมาได้ คุณจะกลายเป็นคนที่ถูกหันหลังให้ในทันที

ขอขอบคุณบทความดีๆจาก สามก๊ก..ตั้งวง