ลอเรน (Lauren Sullivan) หญิงสาวผู้รักสัตว์ เธออาศัยอยู่ในเมืองชาร์ล็อต รัฐนอร์ธแคโรไลนา ประเทศสหรัฐอเมริกา กับแฟนหนุ่มและสุนัขอีก 3 ตัว แต่เมื่อไม่นานมานี้เธอเพิ่งพบว่าในบริเวณห้องเก็บของหลังบ้านมีแขกปริศนาอาศัยอยู่ 

    โดยเจ้าสัตว์ตัวมีสภาพมอมแมม ผอมแห้งและสกปรกจนเธอดูไม่ออกว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่ ตอนแรกเธอสันนิษฐานว่ามันน่าจะเป็นหมาป่า เธอก็เลยกันสุนัขของเธอให้เข้าไปในบ้านก่อน เพราะกลัวว่าจะได้รับอันตราย แต่ลึกๆในใจเธอก็ยังเป็นห่วงเจ้าสัตว์ตัวนั้นอยู่ดี เธอก็เลยเอาอาหารและน้ำไปวางไว้ให้มันกิน เพราะดูแล้วมันน่าจะหิวมากพอดูเลยล่ะ

    เมื่อสามีของเธอกลับมาบ้าน เธอจึงชวนสามีออกไปดูเจ้าสัตว์ที่หลังบ้านอีกครั้งหนึ่ง พอลองหารือกับสามีดูแล้วก็สรุปได้ว่าเจ้าสัตว์นี้น่าจะเป็นหมาจรจัดมากกว่า คงไม่ใช่หมาป่าอย่างที่คิดไว้ในตอนแรก

    พอมันเห็นพวกเขา มันก็ครางหงิงๆ เหมือนกับจะขอความช่วยเหลือเลย แต่พอพยายามเข้าไปใกล้มันก็ขู่ใส่เสียอย่างนั้น น่าจะเป็นเพราะมันยังไม่ไว้ใจคนแต่ก็ยังต้องการให้คนช่วยล่ะมั้ง

     เธอเลยคิดว่าจะพามันไปหาสัตวแพทย์ ตอนแรกเธอบอกให้สามีไปเอาสายจูงมา เพราะคิดว่ามันน่าจะใส่ปลอกคออยู่ด้วย แต่พอสังเกตดูอย่างใกล้ชิดแล้วหญิงสาวก็รีบบอกให้สามีหยิบผ้าคลุมกับกรงมาแทนทันที

    ลอเรน เพิ่งรู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงคอของมันไม่ใช่ปลอกคอหรอก แต่มันเป็นผิวหนังของเจ้าหมาที่ห้อยออกมาจากรอยแผลต่างหาก เธอและสามีรีบเอาผ้าคลุมห่มตัวมันไว้ แล้วอุ้มมันใส่กรงไปที่โรงพยาบาลสัตว์โดยเร็ว โชคดีที่ครั้งนี้มันไม่ได้ขัดขืนเลย หรืออาจจะเป็นเพราะมันไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อสู้แล้วก็ได้

    พวกเขาตั้งชื่อสุนัขตัวนี้ว่า โทบี้ (Tobie) หลังจากถึงมือสัตวแพทย์และได้รับการรักษาตามสมควรแล้ว สัตวแพทย์ก็บอกว่าเจ้าหมาถูกเจ้าของเก่าล่ามทิ้งเอาไว้ แต่มันพยายามกระชากเชือกออกจนเป็นแผลลึกที่คอ แม้ว่าในที่สุดมันจะกัดเชือดขาดและหนีมาได้ แต่ก็แลกมาด้วยบาดแผลใหญ่ตรงคอที่ติดเชื้อ

    ในคืนเดียวกันนั้นเจ้าหมาก็ต้องเข้ารับการผ่าตัดเลย เพราะหากปล่อยแผลทิ้งเอาไว้มันอาจจะไม่รอดก็ได้ และมันก็ต้องรักษาตัวที่คลินิกนานหลายวัน

     หญิงสาวและสามีก็มาเยี่ยมมันเพื่อเป็นกำลังใจให้ทุกวัน ตอนนี้เธอและสามีตัดสินใจแล้วว่าหลังจากมันหายดีก็จะรับมันไปอยู่บ้านด้วย ช่วยกันมาขนาดนี้แล้วจะให้คนอื่นรับไปเลี้ยงเธอก็ทำไม่ลง

    แต่เจ้าหมาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไม่ทันครบกำหนด ลอเรน ก็ขอสัตวแพทย์ให้พาตัวเจ้าหมาไปพักฟื้นตัวต่อที่บ้านของเธอ เพราะเธอคิดว่ามันน่าจะรู้สึกสบายใจมากกว่าและฟื้นตัวได้เร็วกว่านี้

.

    เธอคิดไม่ผิดเลยจริงๆ พอมันมาอยู่ที่บ้านได้ไม่กี่วันเจ้ากมาก็เริ่มร่าเริงขึ้นมาแล้ว พวกเขาเห็นเลยว่าในที่สุดเจ้าหมาที่ซึมเศร้ามาตลอดก็ส่ายหางอย่างร่าเริงสักที 

    ในช่วงแรกเธอให้มันอยู่ในเขตรั้วที่เป็นพื้นที่เล่นในบ้านสำหรับพวกหมา เพราะเธอต้องการให้มันพักฟื้นตัวตามลำพัง และให้มันค่อยๆ ทำความคุ้นชินกับคนในครอบครัวและหมาตัวอื่นอยู่ห่างๆ ด้วย

ทว่าใช้เวลาไม่นานนักเจ้าหมาก็เป็นฝ่ายปีนรั้วออกมาหาพวกเขาเอง ทีนี้หญิงสาวเลยมั่นใจว่ามันพร้อมจะอยู่ร่วมกันกับครอบครัวใหม่แล้ว

    สุนัขเจ้าถิ่นทุกตัวก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี พวกมันคอยดูแลเจ้าโทบี้ และอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับมัน แต่ก็จะคอยระวังไม่เล่นกันรุนแรง คงเป็นเพราะพวกมันรู้ว่าเจ้าหมามีแผลที่คอนั่นเอง

    แม้จะไม่รู้ว่าโทบี้เคยอยู่ที่ไหนมาก่อน แต่หญิงสาวก็มั่นใจว่ามันต้องไม่ได้อยู่แบบปกติแน่ๆ เพราะตอนนี้มันยังกินน้ำจากถ้วยเหมือนหมาทั่วไปไม่เป็นเลย แถมตื่นกลัวทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด

    โชคดีที่มันมีหมาตัวอื่นคอยดูแล มันก็เลยเรียนรู้พฤติกรรมกับหมาตัวอื่นแล้วปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว มันเริ่มเรียนรู้ว่าต้องกินต้องถ่ายอย่างไรบ้าง แล้วถ้าหมาตัวอื่นดูไม่ระแวงมันก็จะเชื่อและทำตัวสบายๆ ตาม

    ในช่วง 9 เดือนที่ทั้งคู่อยู่กับเจ้าหมา มันไว้ใจพวกเขามาก แม้จะไม่เคยทำหลายสิ่งหลายอย่าง แต่ถ้าเธอและสามีเป็นคนหยิบยื่นให้มันก็จะทำโดยไม่รู้สึกหวาดระแวงเลย พวกเขาเลยได้ใช้เวลาร่วมกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน และไปเที่ยวด้วยกันอีกหลายที่

    ลอเรน บอกว่าเจ้าหมาตัวนี้เป็นสุนัขที่น่ารักมาก มันเชื่อใจคนในครอบครัวทุกคนแม้ว่าชีวิตของมันจะเคยมีช่วงเวลาที่เลวร้ายมาก่อน แต่มันก็ให้อภัยมนุษย์และกลับมาไว้ใจพวกเธอได้อีกครั้ง ช่างเป็นสุนัขที่มีหัวใจอันยิ่งใหญ่จริงๆ

ข้อมูลและภาพจาก the dodo / catdumb