ปลายปีเถ้าแก่เอา "อิฐ 1 ล้านก้อน" มาจ่ายเป็นเงินเดือน สุดท้ายพนักงานก็ทำให้เถ้าแก่ต้องอึ้ง!
คอมเมนต์:
เมื่อไม่นานมานี้เว็บไซต์ต่างประเทศได้นำเสนอเรื่องราวของ "อาหวัง" โดยอาหวังเป็นเกษตรกรในชนบท ไม่เคยเรียนหนังสือ ตั้งแต่เด็กๆ ก็ทำมาหากินอยู่บนที่ดิน 2-3 เอเคอร์ของครอบครัว เวลาเก็บเกี่ยวก็ได้เงินสักก้อน แต่พอเจอภัยธรรมชาติ ข้าวสักเม็ดก็เก็บเกี่ยวไม่ได้ เพื่อที่จะให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้น อาหวังจึงออกไปทำงานในเมือง แต่เขาไม่ได้เข้าไปในเมืองใหญ่ไกลๆ เหมือนคนอื่น แต่เลือกที่จะหางานทำในอำเภอใกล้ๆ เพราะเขาไม่อยากจากบ้านไปไกล เขากลัวว่าถ้าเขาจากไปนาน ลูกจะจำเขาไม่ได้
Sponsored Ad
(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)
อาหวังกับเพื่อนบ้านที่คิดเหมือนๆ กันก็เลยไปทำงานที่อำเภอไม่ไกลบ้านด้วยกัน จริงๆ แล้วในอำเภอก็ไม่ได้มีอาชีพอะไรให้ทำมากมาย ทำได้แค่ไปทำงานในโรงงานเล็กๆ สุดท้ายอาหวังกับเพื่อนบ้านก็เลยไปทำงานในโรงงานอิฐกัน อย่าเห็นว่าเป็นแค่โรงงานอิฐเล็กๆ เพราะมันมีงานเข้าทั้งวัน พวกอาหวังต้องทำงานตั้งแต่เช้าจนมืดทั้งวันทุกวัน ทำให้อาหวังได้เงินไม่น้อย เวลาเงินเดือนออก เถ้าแก่ก็จะเดินเอาเงินมาแจกให้ทุกคน เถ้าแก่ใจกว้าง ปฏิบัติกับคนงานทุกคนอย่างดี แถมเงินเดือนก็ไม่ได้น้อยไปกว่าไปทำงานในเมืองใหญ่
Sponsored Ad
(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)
ครึ่งปีแรกเถ้าแก่ลงทุนไปแสนกว่า ก็ได้เงินมาหลายแสน ทำให้เถ้าแก่ตัดสินใจขยายโรงงาน เถ้าแก่ไม่เพียงเอาเงินที่หาได้ไปลงทุน ยังไปขอกู้มาอีกหลายแสน แต่ไม่มีธุรกิจใดที่จะเฟื่องฟูตลอดเวลา ครึ่งปีหลังออเดอร์ของโรงงานกลับน้อยลง หลังจากเถ้าแก่ใช้หนี้ก้อนใหญ่ไปแล้ว ก็ไม่มีเงินหมุนในโรงงานแต่ละเดือน เถ้าแก่ก็เลยมาปรึกษากับคนงาน ขอติดหนี้ค่าแรงไว้ก่อน รอโรงงานสถานการณ์ดีขึ้น ก็จะจ่ายเงินตามปกติ เนื่องจากต้นครึ่งปีแรก เถ้าแก่ดีกับทุกคนมาก แถมเป็นที่รู้จักของคนในอำเภอ อาหวังกับเพื่อนคนงานก็วางใจ รับปากไป
Sponsored Ad
(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)
แต่จนปลายปี สถานการณ์ของโรงงานก็ยังไม่ดีขึ้นเถ้าแก่ก็เอาเงินทั้งหมดออกมาใช้ แต่สุดท้ายก็ยังจ่ายเงินเดือนไม่ได้ อาหวังและเพื่อนคนงานยอมไม่ไหวแล้ว ก็เลยไปเคาะประตูหารือกับเถ้าแก่ หาทางแก้ไข แต่เถ้าแก่ก็ไม่มีเงิน พูดจนสุดท้ายเถ้าแก่อารมณ์ขึ้น บอกกับอาหวังและทุกคนว่า ตอนนี้อั๊วไม่มีเงินจริงๆ ถ้าพวกเอ็งอยากได้ ก็เอาอิฐล้านก้อนในโรงงานไปละกัน ได้ยินอย่างนั้น อาหวังก็อึ้งไป แม้ว่าอิฐจะเอาไปขายได้ แต่มันไม่ใช่เงิน
Sponsored Ad
(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)
อาหวังกับเพื่อนคนงานก็รู้ว่าเถ้าแก่ไม่มีเงินจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงทุกคนก็เคยช่วยกันคิด เห็นว่าวันตรุษจีนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สุดท้ายพวกอาหวังก็ติดต่อไปที่รัฐบาลท้องถิ่น เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ด้วยความช่วยเหลือของรัฐบาล อิฐ 100 ก้อนก็ขายหมด แม้ว่าจะราคาต่ำกว่าตลาดไปนิดหน่อย แต่มากเกินพอสำหรับจ่ายค่าจ้าง แถมยังเหลือไว้ให้เถ้าแก่ สุดท้ายเพื่อจะขอบคุณรัฐบาล พวกเขายังส่งธงไปให้ด้วย
(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)
ตอนที่อาหวังเอาเงินที่เหลือไปให้เถ้าแก่ที่วันๆ เอาแต่สูบบุหรี่ เถ้าแก่ก็อึ้งตาโต เขานึกไม่ถึงว่าอาหวังจะแก้ปัญหาได้ แถมยังเอาเงินที่เหลือมาคืน เถ้าแก่ถึงกับน้ำตาไหล
แปลและเรียบเรียงโดย โลกของโฮ่ง
