“การเติบโตของแต่ละคนล้วนเหมือนกัน

ต้องเดินทางไปด้วยตัวเอง หกล้มเอง

และสุดท้ายกลายเป็นตัวเองอย่างทุกวันนี้”

เส้นทางชีวิตของแต่ละคนต้องเดินเอง เหนื่อยมั้ย เท้าเรารู้

 

 

น้ำตาของแต่ละคนต้องเช็ดเอง เศร้ามั้ย ใจเรารู้

ไม่ใช่ว่าความเจ็บปวดทุกอย่างต้องพูดออกมา ทนไปนานเข้าก็จะเคยชิน

ไม่ใช่ว่าความขับข้องใจทุกอย่างจะคุยกันได้ คิดได้ก็จะโล่งใจ

ไม่พูดออกมา ก็แค่ไม่อยากพูด

เงียบ ไม่ได้ตั้งใจ แค่ไม่มีใครเข้าใจ

การเติบโตของผู้คนล้วนเหมือนกัน

ต้องเดินทางไปด้วยตัวเอง หกล้มเอง

และสุดท้ายกลายเป็นตัวเองอย่างทุกวันนี้

(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)

 

 

ชีวิตของเรา สุขทุกข์ล้วนเป็นของเรา

ความรักบางครั้งเป็นทุกข์

ไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากมาย เพราะไม่มีค่าพอ

ชีวิตของเรา สุขทุกข์ล้วนเป็นของเรา

ความทุกข์ในชีวิต เหนื่อยหรือไม่เหนื่อยตัวเราก็ต้องยอมรับ

เส้นทางของเรา ไม่มีใครตัดสินใจทิศทางแทนเราได้

บาดแผลในใจ ไม่มีใครเช็ดน้ำตาแทนเราได้

เคยชินกับการแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง

ถ้าไม่เข้มแข็ง จะอ่อนแอให้ใครดู

ถ้าไม่แสร้งทำเป็นเข้มแข็ง ใครจะมาเห็นใจ

ผ่านประสบการณ์พบเจอลาจาก สัมผัสกับความเย็นชาอบอุ่น

หลังจากประสบกับสิ่งต่างๆ คนเราเรียนรู้ที่จะรักษาตัวเอง

 

 

มีทุกข์ ก็ปล่อยวาง มีสุข ก็เพลิดเพลิน

ลมฝนพัดเข้ามาทำให้เข้าใจชีวิต ความขมหวานทำให้รู้จักรสชาติชีวิต

ชีวิตคือ ความรู้สึก ประสบการณ์ ความเข้าใจ

คน รู้สึกเป็น ยากที่จะหลีกเลี่ยงความเศร้า

รัก หมดเป็น เมื่อมันหมดแล้วก็ทำอะไรไม่ได้

ไม่ใช่ความรักทั้งหมดจะสมหวัง ไม่ใช่ความจริงใจทั้งหมดจะได้ตอบแทน

มันก็เป็นแบบนี้ การแยกจากโหดร้ายเสมอ

ความสัมพันธ์ที่ไม่มีปลายทาง มักจะจางหายไปเสมอ

เมื่อเข้าถึงไม่ได้ ก็จะห่างออกไป

(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)

 

 

ถ้าใจใกล้ สุดขอบฟ้าก็ผูกพัน

ถ้าใจไกล เจอกันทุกวันก็เข้ากันไม่ได้

โชคชะตาเป็นกำหนดจากฟ้า พึ่งพาใช้ความจริงใจ

ความสัมพันธ์ต้องการการพูดคุย ต้องการก็บอกออกมาตรงๆ

ไม่ใช่ทุกสิ่งที่ทุ่มเทจะได้รับการตอบแทน

เวลาถูกเข้าใจผิด บ่อยครั้งที่มักจะเงียบ

ไม่อยากอธิบาย และไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพราะคนที่ไม่เข้าใจ ก็ไม่คู่ควรให้คุณต้องไปอธิบาย

เวลาถูกเข้าใจผิด มักจะเสียใจ

ไม่จำเป็นต้องอธิบาย

ไม่ใช่ทุกอย่างจะเคลียร์ได้ ไม่ได้ทุกสิ่งที่ทุ่มเทจะได้รับการตอบแทน

กับอะไรที่พูดไม่ได้ ก็แค่ยิ้มๆให้มันผ่านไป

 

 

กับอะไรที่ปล่อยไปไม่ได้ ก็สงบและปล่อยให้เป็นไป

ชีวิต ก็คือการมีอยู่ และสูญเสีย

เดินทางของตัวเอง ทำความฝันของตัวเอง

ไม่จำเป็นต้องใช้แผนที่ของคนอื่นหาหนทางของตัวเอง

ชีวิตของเรา เรากำหนดเอง

ทุกคนมีน้ำตา ทุกข์ก็ต้องเผชิญหน้า เพราะต้องเข้มแข็ง

ทุกคนมีความเจ็บปวดที่พูดไม่ออก เจ็บปวดก็ต้องยอมรับ เพราะต้องเติบโต

การเดินทางของชีวิต มีความคาดหวังที่ไม่สามารถทำได้ มีความปรารถนาที่ไม่เป็นจริง

ใส่ใจแค่ไหน ก็ไม่มีโอกาสเป็นเจ้าของ จริงใจแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์

บางเรื่อง ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้

 

 

ความรู้สึกบางอย่าง สูญเสียก็คือสูญเสีย จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่ของเราแต่แรก

ชีวิตคนเรา มีครอบครอง มีสูญเสีย มีเลือก มียอมแพ้

คนแปลกหน้าในวันนี้ เมื่อวานอาจจะคุ้นเคย

สิ่งที่จำได้วันนี้ ในอนาคตก็จะลืม

(เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น)

ไม่ใช่ชีวิตเลือกคุณ แต่เป็นคุณที่เลือกชีวิต

ชีวิตคือการเดินทาง เดินไปนานๆถึงรู้ว่าปวดใจ

ถึงรู้ว่ายาก ถึงรู้ว่าลำบาก ถึงรู้ว่าปรารถนา

ถนนข้างหน้า แม้จะไกล แม้จะขรุขระ

แต่ก็ยังคงต้องก้าวต่อไป ตามทิศทางที่เลือกเอง

ชีวิตคนเรา มีอุปสรรคที่ต้องข้ามผ่าน มีความรับผิดชอบที่ต้องจัดการ

การล้มลงอย่างต่อเนื่อง ถึงจะทำให้เราไม่ยอมแพ้และได้สิ่งที่ต้องการอย่างไม่เปลี่ยนแปลง

ลมฝนที่ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงจะได้ประสบการณ์และความเข้าใจอย่างต่อเนื่อง

เส้นทางชีวิต ถนนที่ไม่สามารถเลือกได้คือหนทางที่จะยอมแพ้ เส้นทางที่ไม่สามารถปฏิเสธได้คือหนทางสู่การเติบโต

เป็นคนที่แข็งแกร่ง และทำให้มันเป็นจริง

แปลและเรียบเรียงโดย โลกของโฮ่ง

ที่มา : 開心台, lookingforward