"นกไม่มีขน คนไม่มีมิตร ย่อมขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้" ท่านพุทธทาสภิกขุ ได้เล่าไว้ว่า…มีเรื่องๆ หนึ่งที่คุณแม่ของท่านสอนตอนเป็นเด็ก...

        แม่สอนให้ดูว่า "ไก่" ไม่มี "เห็บ" เพราะมันช่วยกันจิกให้กันและกัน ลูกไก่ตัวเล็ก ยังช่วยจิกให้ลูกไก่ตัวใหญ่

        ปกติต้องมีอยู่ตามหน้าตามหงอนซึ่งจิกเองไม่ได้ ไก่เลยไม่มีเห็บเพราะมันปฏิบัติหน้าที่เพื่อนต่อกันและกัน

        แม้แต่ "ลิง" ก็ยังหา "เหา" ให้กันและกัน สุนัขก็เช่นเดียวกัน มันกัดหาเหาเองไม่ได้

        เราจึงต้องมีเพื่อน ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ทดแทนให้กัน ในตรงส่วนที่เพื่อนทำไม่ได้

        ต่างคนต่างทำให้อีกฝ่ายดีขึ้น แบบนี้ถึงเรียกว่า "พึ่งพาอาศัยกัน"

        มันก็คล้ายๆ กับประโยคที่ว่า…

        "นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่อน ขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้"

        ในชีวิตของมนุษย์แต่ละคนต้องมีเพื่อนที่คอยช่วยเหลือ ส่งเสริม สนับสนุน หรือ ร่วมมือช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ก่อนจะแยกจากกันไปตามหน้าที่ ความรับผิดชอบของแต่ละคน

        เพื่อนใหม่… ถือเป็นของขวัญอันล้ำค่า ที่เมื่อได้พบเจอแล้วรู้สึกยินดีต่อกัน

        เพื่อนเก่า… เปรียบเหมือนสมบัติหายาก ยิ่งนานวัน ยิ่งเก่า ยิ่งมีค่ามาก

        เพราะ ระยะเวลาที่เรียนรู้นิสัยกันมา เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่า เพื่อนเก่าจะยังอยู่ และ ไม่ทิ้งกัน ซึ่งเป็นความทรงจำที่น่าภาคภูมิใจ

        ดังนั้น การได้มีโอกาสมาพบปะกันจึงเป็นสิ่งที่มีคุณค่า

        คล้ายกับการได้หยิบรูปถ่ายในอัลบั้มขึ้นมาปัดฝุ่น คิดถึงเหตุการณ์และเรื่องราวในภาพเหล่านั้น

ข้อมูลและภาพจาก verrysmilejung