บางครอบครัวไม่ได้รวย แต่ก็มีความสุข บางครอบครัวมีเงินมีทองมหาศาล แต่กลับไม่มีความสุขเลยสักนิด….

    การเป็นครอบครัว จริงๆแล้วอะไรสำคัญที่สุด？

การที่ได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆ กินอาหารแพงๆ แบบนี้เรียกว่าความสุขมั้ย？

ใช้เงินเป็นตัวตัดสินทุกเรื่องในชีวิต แบบนี้ใช่หรอ？

ไม่ว่าคุณจะรวยแค่ไหน ถ้าไม่มีความรักความอบอุ่นจากคนในครอบครัว ทุกอย่างก็ไร้ค่า ไร้ความหมาย

ผู้ใหญ่สามารถเข้าใจเด็ก ว่าเด็กก็อยากเที่ยวเล่นตามประสาของเขา

เด็กๆ ก็รักและเข้าใจความหวังดี ที่ผู้ใหญ่มีให้เสมอ

ถึงจะเหนื่อยล้าจากการงาน แต่ก็ยังมีคนทางบ้านก็คอยให้กำลังใจ

เมื่อในยามที่คุณเหนื่อย กลับมาบ้านก็มีคนคอยรินน้ำให้ดื่ม

เมื่อยามที่คุณป่วยก็คนในครอบครัวนี่แหละ ที่คอยอยู่เคียงข้างคุณเสมอ

ภูมิคุ้มกันที่ดีที่สุดของเด็กคือ "ความรักจากครอบครัว"

สุขใดก็ไม่เท่า พ่อแม่ลูก ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

ชีวิตคู่ไม่ได้แฮปปี้ทุกวัน ขอแค่ไม่ทอดทิ้งกันในวันที่ทุกข์ใจ

ความรู้สึกที่ดีที่สุดในโลกคือการที่ได้รู้ว่าครอบครัวกำลังยิ้มเพราะคุณ

ครอบครัวก็เหมือนต้นไม้ เราอาจชูกิ่งก้านไปคนละทิศละทาง แต่อย่าลืมว่าเราเติบโตมาจากต้นและรากเดียวกัน

ไม่รู้ว่าจะดูแลได้ดีแค่ไหน แต่สัญญาว่าจะดูแลกันและกันตลอดไปให้ดีที่สุด

บ้านก็เหมือนสวน

ปลูกแตงได้แตง ปลูกถั่วได้ถั่ว

ปลูกความรักและความเข้าใจ ก็ได้ความรักและความเข้าใจกลับมา 

ปลูกความสามัคคี ความสามัคคีก็เกิดขึ้นในบ้าน

ปลูกความจู้จี้จุกจิก ลูกก็กลายเป็นคนแบบนั้น

.....หว่านพืชเช่นไร ย่อมได้ผลเช่นนั้น .....

ตอนเป็นเด็กจะซื้อของให้แม่ก็บอกว่า...ไม่มีเงิน

พอโตมาทำงานมีเงินแล้วก็บอกว่า...ไม่มีเวลา

ต่อมา มีเงินมากขึ้นมีเวลามากขึ้น อยากดูแลแม่ แต่...ไม่มีแม่ อีกต่อไปแล้ว

คนอื่นจะดีแค่ไหน ก็ไม่ห่วงใยเราเท่าคนในครอบครัว

อย่าทำดีแต่กับคนไกลตัวเพราะถึงคราวที่ชีวิตหมองมัว ก็มีแต่คนในครอบครัวที่อยู่เคียง

พ่อแม่คือรากของชีวิต ถ้าไม่บำรุงราก ชีวิตก็ยากจะเจริญ

ไม่รู้ว่าจะดูแลได้ดีแค่ไหน แต่สัญญาว่าจะดูแลกันและกันตลอดไปให้ดีที่สุด

แปลและเรียบเรียงโดย โลกของโฮ่ง